نسیمی از سیره ینبوی

نسیمی از سیره ی نبوی:

دائماً با غصه­ها قرین و دائماً در فکر بود. 

بسیار کم حرف بود و جز در مواقع لزوم سخن نمی­گفت.

کلامش همه کوتاه و جامع و خالی از زوائد و وافی به تمام مقصود بود.

خلق نازنینش بسیار نرم بود. به این معنا که نه کسی را با کلامش می­آزید و نه به کسی اهانت می­نمود.

در خصوص طعامها مذمت نمی­کرد و از طعم آن تعریف هم نمی­نمود.

دنیا و ناملایمات آن هرگز او را به خشم در نمی­آورد.

وقتی که حقی پایمال می­شد از شدت خشم کسی او را نمی­شناخت و از هیچ چیزی پروا نداشت تا آنکه احقاق حق می­کرد.

وقتی غضب می­فرمود روی مبارک خود را بر می­گرداند در حالتی که چشمها را هم می­بست.

وقتی می­خندید خنده­اش تبسمی شیرین بود به طوری که دندان­های چون تگرگش نمایان می­شد.

 هر کس را به مقدار فضیلتی که در دین داشت احترام می­­نمود.

 با مردم انس می­گرفت و آنان را از خود رنچیده خاطر نمی­کرد.

همیشه از مردم بر حذر بود و خود را می­پایید. در عین حال بشره و خلق خود را در هم نمی­پیچید.

همواره از اصحاب خود تفقد می­کرد و از مردم حال مردم رامی­پرسید.

هر عمل نیکی را تحسین و تقویت می­کرد و هر عملزشتی را تقبیح می­نمود.

از غفلت مسلمین و انحرافشان غافل نبود.

هیچ نشست و برخواستی نمی­کرد مگر با ذکر خدا.

در مجلس حق همه را ادا می­کرد به طوری که احدی از همنشینانش احساس نمی­کرد که از دیگران در نزد او محترمتر است.

هر کس حاجتی از او طلب می­کرد بر نمی­گشت مگر این که یا حاجت خود را گرفته بود یا با بیانی قانع دلخوش شده بود.

خلق نازنینش آنقدر نرم بود که به مردم اجازه می­داد او را برای خود پدری مهربان بپندارند.

همه در نزد او در حق مساوی بودند.

مجلسش، مجلس حلم و حیا و راستی و امانت بود و در آن صداها بلند نمی­شد.   

برگرفته از تفسیر المیزان